دانشجوی همیشگی مدیریت

۱) در اسلام تفکیکی بین دنیا و آخرت صورت نگرفته‌ است و آخرت ادامۀ حیات دنیوی محسوب می‌شود؛ به همین خاطر اصالت دادن به دنیا و محبوب و مقدم داشتن آن مذموم شمرده شده است.

بر این اساس هر نوع فعالیت دنیوی با نیت اخروی، عبادت بوده و در انسان مسلمان برای تلاش و اصلاح امور دنیوی و خدمت به بندگان خدا یک تعهد محسوب می‌شود.

نیت همان نطفۀ اولیه افکار است که به ذهن می‌آید و مبنای شروع رفتار و عمل می‌باشد. اگر کنترل انسان بر این گلوگاه باشد، بسیاری از اعمال او اصلاح و کنترل خواهد شد.

توسل و توکل به هر اراده و شخصی غیر از خدا شرک است. بر اساس این معنا، بسیاری از ما در طول حیات خود بارها دچار شرک می‌شویم. در سورۀ یوسف، زمانی که یوسف خواب هم‌زندانیان خود را تعبیر می‌کند، به یکی می‌گوید تو ندیم پادشاه خواهی شد و وقتی رفتی آنجا، از ما هم یادی کن. قرآن می‌فرماید: به خاطر این تفکر، یوسف چند سال دیگر در زندان ماندگار شد.

نتیجه آنی در اسلام چندان مهم نیست، بلکه ادای تکلیف مهم است حتی در تبلیغ دین. در این مورد سوره عبس در قرآن نکته بسیار جالبی دارد.

پیگیری هدف در تمام فعالیتها همراه با بینش دهی است. به عبارت دیگر در اسلام وظیفۀ تعطیل ناپذیر هر انسان، بینش دهی به سطوح پایین تر خود و بینش گیری از سطوح بالاست.(ولایت سلسله مراتبی انسان‌ها نسبت به هم)

در اسلام کسی نمی‌تواند بگوید این مشکل شماست و به من مربوط نمی‌شود. به محض اطلاع از موضوعی، در مورد آن تکلیف ایجاد می‌شود.

امام علی علیه‌السّلام در فرمان خود به مالک اشتر به این نکته اشاره می‌فرمایند که عامل حکومت نباید بگوید من مأمورم و معذور.

دانشجوی همیشگی مدیریت ©